W końcu antybaśniowość z części pierwszej została zastąpiona przez magię, a dodatkowo więcej zastosowano odwołań i złośliwości- choćby postać Kota- Banderas idealnie parodiuje swą postać z Desperado, zachowując przy tym hiszpański wdzięk.
Podoba mi się zwłaszcza Czarujący Książe... który to wydaje mi się być wzorowany na panu Bloom-ie Luźne skojarzenie, za to póki śliczny Elf nie pokaże czegoś więcej zawsze będę już kojarzyła go z tą postacią (swoją drogą chyba moja ulubiona z całego Shreka ) :) Z dalszych smaczków- oczywiście scena z Indie’go- Kot sięgający po kapelusz i ratujący go w ostatniej chwili ... jest prawie tak dobry w tym jak pan Ford. W końcu kawałek I like my town! :)

Nie widziałam w wersji dubbingowanej, lecz w oryginale na tyle mi się podobała, że raczej zostanę przy tej, bowiem brak Stuhra lekko odczuwalny, lecz reszta bezbłędna - zwłaszcza Diaz w roli Fiony. tej postaci potrzebna jest ta lekka drapieżność w głosie i lekkie rozkapryszenie księżniczki, a tej polski dubbing nie zapewnia.

O ile pierwsza część była w porządku- nic więcej nie mogę powiedzieć, prócz: ot fajna, ale w końcu mnie znużyła. Tutaj jest inaczej. Po początku, który nie wróżył nic dobrego, rozpoczyna się wspaniała zabawa. Bardzo ładnym elementem jest także wybór Fiony- w pierwszej części zostaje skazana na bycie ogrem, myślała iż miłość sprawi iż będzie cały czas piękna. Tutaj dokonuje świadomego wyboru.
Dalej: urok tawerny i znużona trójka kompanów upijająca się mlekiem i teks Kota iż nie-cierpi poniedziałków? Potęga, której brakowało mi w pierwowzorze:) W sumie dalsze wymienianie nie ma sensu, po prostu kolejny wyjątek , potwierdzający regułę iż sequele zazwyczaj są gorsze ;P